ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ....

Αρχές του ενενήντα, ένα καλοκαίρι είχε σκάσει η είδηση βόμβα για μας, όταν ο αδελφός μου μού ανακοίνωσε ότι ο κολλητός του απ’ τα μαθητικά χρόνια βρισκόταν στο νοσοκομείο σε κατάσταση εξαΰλωσης και κατά πάσα πιθανότητα είχε … AIDS. Κάνεις δεν τολμούσε ακόμα να ξεστομίσει ούτε γι’ αστείο αυτή την λέξη, ήταν μια κατάρα, μια επιδημία που αφορούσε τους άλλους κι’ όχι εμάς. Και περισσότερο ακόμα στην Κύπρο που ήταν ακόμα πολύ μακριά από τέτοιες αλήθειες. Τα σχόλια πήγαιναν κι’ έρχονταν σε μορφή πραγματικού ενδιαφέροντος αλλά ουσιαστικά ήταν μια μορφή οργιαστικού κουτσομπολιού: Όχι δεν ήτανη αρρώστια το προσκήνιο αλλά αν ήταν γκέι και αν ήταν με ποιόν η ποιους ήταν και πως ήταν δυνατόν να είναι γκέι και πως ήταν δυνατόν να έχει κολλήσει αυτό το πράγμα. Η περιέργεια, ο φόβος, η αγωνία μας οδήγησαν στο νοσοκομείο για να αντιμετωπίσουμε ένα δράμα στην τελευταία του πράξη και γνωρίσαμε τη σημασία της ανθρώπινης εξαθλίωσης και φθοράς.Λίγους μήνες μετά τον θάψαμε. (…)Το επόμενο καλοκαίρι πέθανε κι’ ο αγγελιαφόρος της σεξουαλικότητας μου, ένας πολύ αγαπημένος φίλος που όταν με γνώρισε στα μαθητικά χρόνια καθώς ήταν δεκαπέντε χρόνια πιο μεγάλος μου, μου είχε ανακοινώσει ότι ήμουν γκέι χωρίς εγώ να γνωρίζω καλά τι ήταν αυτό, το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήταν κάτι μη αποδεκτό. (…)
Σαν θαύμα έσκασαν τα πρώτα φάρμακα κοκτέιλ και εκεί που η θνησιμότητα κάποιου οροθετικού βρισκόταν γύρω στα εφτά χρόνια μετά την μετάδοση του ίου, με τις καινούργιες ανακαλύψεις φτάσαμε να έχουμε μια παράταση ζωής μέχρι και εικοσιπέντε χρόνια από την μέρα της μετάδοσης του ίου.

Ελπιδοφόρα είδηση…αν δεν ήταν μόνο η ανευθυνότητα μας πιο μεγάλη. Γιατί οι τρελοί και παλαβοί γκέι αντί να δουν την ευκαιρία που παρουσιάστηκε και να αρχίσουν να συμπεριφέρονται ανάλογα άρχισαν σαν ομάδα υψηλού κίνδυνου ένα παιγνίδι ακόμα πιο επικίνδυνο: Γύρισαν πίσω στις πρακτικές της δεκαετίας του εβδομήντα και τα κάνουν όλα χωρίς προφύλαξη, χωρίς ευθύνη, χωρίς σεβασμό. Στο παιγνίδι του έρωτα και του οργασμού, στην βιομηχανία των πολλών εραστών και του ελάχιστου χρόνου που μένει, στο όνομα μιας πιστής, μονογαμικής αγάπης, γίνονται όλα χωρίς προφύλαξη γιατί το όριο θνησιμότητας μειώθηκε ή η ζωή παρατάθηκε κατά εικοσιπέντε χρόνια. Και να ο μαθηματικός υπολογισμός: Αν υποθέσουμε ότι είμαι είκοσι και αρχίσω να ξεσκίζομαι από τώρα χωρίς ιδιαίτερη προφύλαξη (αυτό το «ιδιαίτερη» σημαίνει ότι πηδιέμαι χωρίς προφύλαξη μόνο με αυτόν που αγαπώ και είναι ο επίσημος μου σύντροφος. Το πόσους αγνώστους έχει αυτή η εξίσωση δεν το αναφέρω). Κάπου στα τριάντα ανακαλύπτω ότι είμαι οροθετικός αλλά δεν χρειάζομαι φαρμακευτική αγωγή γιατί ακόμα οι τιμές μου είναι παρά πολύ καλές. Κάπου στα σαράντα πρέπει ίσως να κάνω μια τρίμηνη ή εξάμηνη θεραπεία. Μέχρι τα εξήντα πέντε μου είμαι μια χαρά, μη μου του κύκλους τάραται. Μετά τα εξήντα πέντε άξιος και καλορίζικος.

Αποτέλεσμα: Σε πόλεις όπως η Κολωνία, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Σαν Φρανσίσκο είναι ένας γκέι εντελώς άουτ αν πηδιέται με προφυλακτικό.Εγώ ανήκω στους άουτ ακόμα.

Δεν ξέρω πόσο καιρό θα αντέξω να είμαι άουτ αλλά μέχρι τώρα άντεξα.

Αυτός είναι ο σκοπός της παγκόσμιας μέρας για το AIDS: ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ.

Μην ξεχνάς ότι στο όνομα της αγάπης, του έρωτα, του οργασμού μπορεί να είσαι υπεύθυνος για τον καινούργιο Γολγοθά μιας ζωής, να γίνεις δήμιος της.

Μην ξεχνάς ότι στα ίδια ονόματα μπορεί ο άλλος να γίνει δήμιος σου.

Μην ξεχνάς ότι ενενήντα τα εκατό της αφρικάνικης ηπείρου που είναι μολυσμένα με τον ιό του AIDS δεν έχουν πρόσβαση σε φαρμακευτική αγωγή, που έχεις εσύ και μάλιστα δωρεάν.

Μην ξεχνάς ότι το ίδιο ισχύει και για την ασιατική ήπειρο.

Μην ξεχνάς ότι το AIDS δεν έχει θεραπευτεί.

Μην ξεχνάς ότι δεν είναι όλα στην ζωή μόνο ακόμα ένας πούτσος η ένας κώλος.

Μην ξεχνάς ότι έχεις μια μάνα που αύριο ίσως να σε κλάψει.

Μην ξεχνάς αυτούς που έχουν φύγει από την αγνοία τους.

Απλά…ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ…